Mirror's Edge Catalyst
Wanneer je iets vanuit dit artikel koopt, krijgt IGN Benelux mogelijk een deel van de inkomsten.
DoorSander Noordijk
Geplaatst op 17 juni 2016 16:10
Hoe positief Mirror’s Edge ook in 2008 ontvangen werd door zowel de pers als het publiek, bleek de game geen bestseller te zijn voor EA. Een vervolg leek dan ook onwaarschijnlijk, totdat de gigant afgelopen jaar kon onthullen dat zij eindelijk verder gingen met het passieproject van DICE in de vorm van een reboot. Mirror’s Edge gaat open wereld en is daarmee een heel ander dier geworden dan zijn voorganger.
Als liefhebber van het origineel was ik weggeblazen door de parkour/free running-actie in het eerste persoonsperspectief. Mirror’s Edge bracht een ervaring die we nooit eerder zagen, in een unieke stijl en met redelijk vloeiende controls. Inmiddels zijn we echter acht jaar verder en hebben games als Dying Light de formule geëvolueerd en belangrijker nog: had die game meer eromheen te doen dan enkel het rennen, klimmen en klauteren. Waar in het jaar, waarin Fallout 3 en Dead Space het leven zagen, deze vloeiende actie meer dan genoeg was om ons zoet te houden, blijkt dit anno 2016 niet helemaal meer zo te zijn. Hoe ontzettend fijn het ook is om hoofdpersonage Faith tegen een muur af te laten zetten om zo met een halve draai via een balk door te slingeren naar een hoger gelegen platform, wordt het gebrek aan content maar al te snel duidelijk.
De wereld van Mirror’s Edge is open en wanneer we naar de kaart van de game kijken, lijkt dat behoorlijk indrukwekkend. Gezien Faith zich enkel over de daken van de stilistische stad Glass verplaatst, beperkt de openheid van de wereld zich tot enkele aan elkaar geregen paden. Je kiest een missie, rent, klimt en springt er naartoe, en volbrengt deze om vervolgens naar de volgende missie toe te rennen, springen en klimmen. In dit proces vlieg je tientallen keren over dezelfde richeltjes, door dezelfde gangen en wordt die (eerst zo) adembenemende sprong steeds minder spannend. Daarbij helpt het ook niet dat je gedurende missies al snel merkt dat je van ene kant van de kaart naar de andere wordt gestuurd. Na enkele uren werd ik dit zo zat dat ik de fast travel-optie naar het dichtstbijzijnde safe house verkoos boven nog een keer diezelfde route terug rennen.
Dat is jammer, zeker wanneer je bedenkt dat wanneer je in die flow zit het bewegen in Mirror’s Edge Catalyst zo ontzettend goed voelt. De structuur van routes richting je volgende doel die ik hierboven beschreef, geeft veel meer ruimte om Faith’s free running skills te tonen dan zijn voorganger deed. Daarbij is de game vergeeflijker dan voorheen, waardoor je gemakkelijker in de flow blijft doorgaan. Het is dan ook dat er weinig anders gedaan wordt met de formule. Iedere missie, maar zeker ook de - door andere spelers gemaakte - time trials komen allemaal neer op ren van punt A, naar punt B. Af en toe wordt je gevraagd een schakelaar om te zetten of juist weg te komen van een achtervolgende helikopter, maar uiteindelijk ben je alleen maar aan het rennen voor het rennen. Het helpt dan ook niet dat de meeste tijdsgebonden zijmissies perfectie vereisen en je na het maken van het kleinste foutje beter overnieuw kunt beginnen dan de rest van de run door te zetten.
Deze wereld oogt op het eerste gezicht ok en voornamelijk bekend van het origineel, maar wie beter kijkt merkt dat deze - zeker op de consoles - vrij leeg is. Muren kennen bijvoorbeeld nauwelijks textures, wat hoogstwaarschijnlijk omwille van de soepele framerate is. En in een wereld waarin alles reflecteert, zien we onszelf lang niet overal terug. Faith oogt uitstekend in de prachtige in-engine cutscenes (weg zijn de stilistische tekenfilmscènes, helaas), maar andere personages zijn beduidend minder gedetailleerd. Om nog maar te zwijgen over de willekeurige personen die doodstil in hoekjes staan en heel af en toe een zin naar je toe gooien.
Nog steeds volgen we het rood, waarbij de Runner’s Vision af en toe tot vervelends aan toe leidt. Deze is aan te passen, maar in de standaard volste stand zien we een bijna constante rode lijn, rode vlakken om te volgen en zelfs een rood personage die uitbeeldt wat je moet doen. Het gevolg hiervan is dat ik veel van de tijd de omgeving niet bemerkte, maar blind het pad volgde. Er zijn momenten dat de Vision niet beschikbaar is, waarbij het puzzelgevoel eindelijk ruimte krijgt - al is dit helaas altijd van korte duur.
Naast de open wereld heeft Mirror’s Edge Catalyst nu ook een skill tree waar je met ervaringspunten bepaalde skills unlockt. Wat ik onbegrijpelijk vind, is dat de game hier bepaalde basisbewegingen achter verstopt, waarbij je - in het geval van 180 graden draai die je in Mirror’s Edge vanaf het begin had - niet verder kunt komen als je deze niet unlockt. De game doet ook een slechte job in het uitleggen hiervan en zodoende kwam ik er pas na een aantal keer en tevergeefs tegen een muur oprennen achter omdat ik geïrriteerd door het menu aan het bladeren was. Toch komen er ook toffe dingen uit, zoals de mogelijkheid om verder te glijden, drones uit te schakelen met een schokgolf en in een gevecht van plek te wisselen met een vijand. Nieuw speeltuig als de grappling hook, waarmee Faith op gezette punten over grote afstanden kan slingeren en panelen mee omver kan trekken, is een welkome toevoeging, die naar mijn gevoel te weinig ingezet wordt.
De zwakste eigenschap van het originele Mirror’s Edge was de combat en met name het gebruik van vuurwapens. Nu zijn de laatste niet meer terug te vinden in Mirror’s Edge Catalyst, maar kan niet gezegd worden dat de combat hiermee vele malen beter is geworden. De troepen van KrugerSec die in vijf variaties komen zijn dunner gezaaid en in de meeste gevallen te ontwijken door er langs te rennen, maar op de momenten dat je er niet onderuit komt, valt de game al snel door mand. Je kunt merken dat alle moves erop gericht zijn dat je hen met veel vaart raakt. Zo kan het middels een sprong een vijand tegen de grond werken ontzettend goed voelen, wat vervolgens direct ondermijnt wordt wanneer je vanuit stilstand de tweede tegenstander probeert te schoppen. Ongeacht vaart reageren de vijanden ook altijd op de trappen die Faith uitdeelt alsof ze door een vrachtwagen geraakt worden. Zo schopte ik een KrugerSec medewerker die bijna twee meter van een railing afstond tegen de zijkant van het hoofd, waarna deze in slapstick fashion naar de rand toe struikelde en eraf viel. Wapens kunnen dan wel verleden tijd zijn, je hoeft er niet op te rekenen dat je Mirror’s Edge pacifistisch kunt spelen. Ook is de AI dusdanig dom dat ik heel gemakkelijk om hen heen kon blijven cirkelen en dezelfde aanval kon spammen.
Tel hierbij het zwakke verhaal bij op, wat in een constante mineur is zonder een enkel moment van opleving, hoop of een vleugje plezier vertelt wordt. De renners worden opgejaagd door de grote boze big brother-achtige organisatie met een diabolisch plan. Catalyst is tegelijkertijd een prequel en een reboot, en komt in beide gevallen nauwelijks tot zijn recht. Het beloofde oorsprongsverhaal van Faith heeft amper iets om het lijf en de twist die het mee wil geven wordt vluchtig onthuld en even snel weer onbenullig gemaakt. Op geen enkel moment kon ik voor haar juichen of met haar meeleven en de Faith aan het einde van Catalyst, is in geen opzicht anders dan die we aan het begin uit de jeugdgevangenis zien komen. DICE laat de deur in ieder geval wagenwijd open om het nog een keer te proberen in een sequel. Laten we hopen dat er dan meer gedaan wordt met de formule en iets wordt neergezet dat de naam Mirror’s Edge waardig is.
Voordelen
- Beweging voelt goed
Nadelen
- Slechte combat
- Open wereld niet interessant
- Veel backtracking
- Weinig variatie in missies
Het oordeel
Mirror’sEdge Catalyst is helaas een teleurstelling en enkel de moeite voor deuitstekende parkour-/freerunning-actie. Helaas zorgen het slappe verhaal, het gebrek aanvariatie en de beroerde combat ervoor dat er weinig reden is om jedoor de ongeveer tienuur aan verhaal heen te slaan. De open wereld heeft weinig anders tebieden dan time trials en eindeloos backtracken. Er zijn zekermomenten waarbij Mirror’s Edge Catalyst voelt als een interessante,fijn spelende game. Helaas zijn deze te schaars om de vele pijnpuntenvan de game te doen vergeten.
Wanneer je iets vanuit dit artikel koopt, krijgt IGN Benelux mogelijk een deel van de inkomsten.
Mirror's Edge Catalyst Review
Middelmatig
The runners once again fight the system in this anticipated sequel to 2008's breakthrough action game.
DoorSander Noordijk
Gerelateerde artikelen